Mindett Kampalet

Zaterdag 7 maart tot en met dinsdag 10 maart vertrekken we naar de bergen, Mindett en Kampalet. Ik kan nu al zeggen dat we in een heel andere wereld terecht komen. Eerst gaan we de zonsopgang bewonderen op een van de tempels. Daarna geen tempels en pagodes meer, maar een oneindig droog en verlaten landschap. In de bergen zijn maar 10 procent van de mensen boeddhist, 10 procent katholiek en de rest atheïst. De weg is het laatste stuk smal en onverhard. We moeten stijgen het busje waar we in rijden heeft al zijn motortractie nodig, dus de airco moet uit en het schuifdak gaat open. Rond twee uur komen we aan in Mindett, een groot dorp, met merendeels eenvoudige huizen. Dat gaat van cementen huizen die ze in felle kleuren schilderen, inclusief het golfplaten dak, tot huizen van rieten vlechtwerk met rieten daken. Het guesthouse is eenvoudig maar schoon, we moeten ons in een grote teil wassen, maar er is warm water. Het dorp is een verzameling van eenvoudige winkeltjes, waar alles te koop was, behalve bier dat konden we pas na veel zoeken vinden. Een mens moet toch wat....
De dag erna gaan we op stap naar een Shin village, met gids. Eerst een stuk met de auto, de rest moeten we lopen. De gids kent de mensen goed en loopt zo naar binnen en wij erachteraan natuurlijk. De huizen hebben meestal maar een vertrek, waar gekookt, gegeten en geslapen wordt, en dat met de hele familie (opa, oma, kinderen en kleinkinderen). Als welkom krijgen we een eigen gemaakte wijn aangeboden die ze maken van een soort graan en rijst die gekookt wordt. Wij durfden er natuurlijk niet van te drinken. De gids legde uit waarom. We zien veel getatoeëerde vrouwen. Vooral oudere vrouwen deden dit als schoonheidsideaal. De vrouwen roken vaak een pijp. In een van de huizen zaten zo'n 15 tot 20 volwassenen en kinderen in een ruimte.
Het was heel bijzonder om te zien. In de middag kwamen we een oud vrouwtje tegen die alle tatoeages in het dorp had gedaan. Dat deden ze met de doorn van de bamboeboom. Daarna zagen we nog een wastafereel van de hele familie. Het zoontje werd schoongeschrobd met een gladde steen, en hard ook. In een grote cementen kuip zagen we de dorpsjeugd zwemmen, en lol dat ze hadden.
De dag erna rijden we naar Kampelet. Onderweg stoppen we om weer naar een dorp te lopen. Een van de bijzondere dingen die we hier zien is een offerceremonie. Na wat onderhandelen van de gids mogen we kijken en foto's en film maken. Het doel is om de geesten gunstig te stemmen over een familielid dat in de gevangenis zat, zodat zij konden zorgen dat hij snel vrij kwam. Er werd een kip geofferd en nadat deze klaar was gemaakt ging iedereen bij elkaar flinke stukken met rijst echt naar binnen duwen. Ze draaiden als gekken om elkaar heen en hadden geen oog meer voor ons.
Het komt primitief op ons over, maar vanuit hun beleving is het heel belangrijk.
De resterende weg naar Kampelet is een uitdaging. De weg is erg ongelijk en vol met stenen, daar is het busje niet echt op berekend. Af en toe is het echt de vraag of het lukt en dat midden in een wildernis waar nauwelijks iemand langs komt. We moeten stijgen tot 2600m en uiteindelijk is het gelukt. Vlak voor Kanpelet stoppen we nog in een dorpje. Direct aan het begin van het dorp zijn veel inwoners bij elkaar gekomen om te vieren dat een stel bij elkaar komt. Het meisje moet een varken geven en de jongen een aantal kippen. Ze zitten flink aan de wijn en de stemming zit er goed in, ook bij oma van circa 90 jaar (haar echte leeftijd is niet bekend). Leuk om mee te maken. Terug naar de bus lopend maakt Resi nog een aantal dorpskinderen gek!
In Kanpelet krijgen we ieder een leuke houten villa in het bos, ziet er prima uit. Alleen jammer genoeg geen warm water, dus koud wassen!
Dinsdag rijden we terug naar Bagan. Als we in Kanpelet even stoppen hoort de gids dat in een van de huizen een inwijdingsceremonie wordt voorbereid. Als we het huis ingaan zien we de kop van een buffel die geofferd is, met de vliegen er nog omheen. Je ziet de ingewanden in een schaal liggen en de emmers met bloed klaar staan. Het stinkt afschuwelijk! Buiten wordt in grote pannen op het vuur het een en ander gekookt en stukken vlees geroosterd. Echter kan niet....
Als we al in de auto zitten komt het hoofd van de familie vragen om een foto met ons erbij. De gids maakt de foto en zal zorgen dat die bij hun terecht komt.
Dan moeten we nog een aantal uren afzien op weg naar Bagan, want de weg is slecht en er wordt op veel plekken aan de weg gewerkt. Soms moet hij over de losse stenen rijden en dat gaat echt niet snel. Het laatste stuk gaat gelukkig goed, zodat we in het hotel in Bagan nog even kunnen zwemmen en heerlijk alle stof afspoelen.
Als extraatje gaat onze gids met ins eten in het beste restaurant(?) van Bagan, en het was inderdaad heerlijk!